Velen van ons vinden een partner die uit zelfbescherming zwijgt heel frustrerend.
- Je weet niet waar je aan toe bent.
- Je voelt je niet betrokken bij je partner.
- Jouw partner stelt amper vragen aan jou.
- Allerlei onnodige misverstanden doen zich voor.
Nu was je partner misschien sowieso al geen makkelijke prater, maar in jullie relatie is het zwijgen alleen maar groter geworden. En daarmee de verwijdering tussen jullie.
Negatieve spiraal
Je hebt misschien al van alles geprobeerd, maar:
- Hoe meer jij vragend aandringt bij je partner, hoe meer je partner zich terugtrekt.
- En als jij ook zwijgt, blijft je partner zwijgen in plaats van zich te openen.
Ik krijg zeer regelmatig de vraag hoe je daar nou mee moet omgaan, met die zwijgende partner. Wat zou dat fijn zijn hè, als ik je zo een methode op een dienblaadje kon presenteren.
Jouw aandeel
Zo werkt het helaas niet. De context van het zwijgen is heel belangrijk en verschilt van relatie tot relatie. Maar ongeacht de ontstaansgrond, is de grote gemene deler in de dynamiek van relatiepatronen wel deze:
Jij versterkt het zwijgen en de verstopte angsten daaronder van jouw partner…
Het goede nieuws van deze boodschap is dat je daarmee ook invloed hebt om het om te draaien. Dat is helaas niet altijd even makkelijk. Want in de context speelt ook dit nog mee:
- Het aandeel van jouw partner zelf
- De invloed die jouw partner op jou heeft
- Jouw eigen verstopte angsten
Twee valkuilen
En dan zijn er ook nog twee veelvoorkomende misverstanden.
Misverstand 1: je partner zwijgt uit zelfbescherming van zijn/haar ego en eigenwaarde. Niet dus. Het is de angst om de relatie met jou te verliezen.
Dat is gelijk het kromme… want jij wilt dat zwijgen niet en misschien zeg je dat ook regelmatig. Wat de angst voor verlies bij jouw partner alleen maar nog meer aanwakkert. En je raadt het al: jouw partners paniekreactie, het dichtklappen, wordt steeds heftiger.
Misverstand 2: je partner zwijgt uit desinteresse voor jou. Dat zou je zomaar kunnen denken. Want waarom stelt je partner jou geen vragen? Waarom vertelt jouw partner jou niet wat er innerlijk bij hem of haar leeft?
Ook deze aanname klopt vrijwel nooit. In de negatieve communicatiecirkel straf je elke poging van jouw partner onbedoeld af. Bij veel koppels zie ik deze ontmoediging al bij voorbaat ontstaan.
Negatieve communicatie
Straffende of ontmoedigende reacties zijn bijvoorbeeld:
- Je frustratie boos of verdrietig uiten (‘Zie je wel, zie je wel, mijn schuld’, denkt je partner dan…).
- Je partner voorschrijven hoe te doen en hoe op jou te reageren (De PAS-strategie).
- Aandringende wat- en waaromvragen stellen (waarmee je partner zich ter verantwoording geroepen voelt).
- Gelijk met je eigen mening, verhaal of advies komen.
De cirkel is rond als jij je vervolgens ook nog schuldig gaat voelen over jouw uitingen. Want dan kan je bijna niks meer zeggen of je partner interpreteert het al ‘verkeerd’.
Bedenk in elk geval dat je dit niet zomaar omkeert. Het is namelijk een proces waarin je eerst je partner daar moet ontmoeten waar hij of zij nu is. Wanneer je de volgende stap kunt nemen? Dat is steeds weer heel persoonlijk en afhankelijk van jullie dynamiek.
Daarvoor is het handig om in ieder geval al te weten van wat voor soort zwijgen er sprake is. Hier kun je verder lezen over 6 soorten zwijgen.
wat bedoel je met: weerspiegel de ervaring van jouw partner in het hier en nu. (bij een zwijgende partner?)
Dag D,
De manier waarop is erg afhankelijk van de context van het zwijgen. Daar zit ook de ingang. Je kunt bijvoorbeeld erop reflecteren dat je jouw partner ziet dichtklappen en vervolgens empatisch gissen naar de context die je partner mogelijk ervaart. Zie ook dit artikel: https://samencommuniceren.nl/hoe-je-met-empatisch-gissen-de-deur-naar-verbondenheid-opent/
Ravo lijkt me onmogelijk als iemand gewoon totaal niets zegt en verstijfd
Hoi,
Ja als je helemaal geen respons krijgt dan kan ik me voorstellen dat dit ontmoedigend is. Weet je al waar het vandaan komt als jouw partner in jullie contact helemaal verstijft (van angst)? Mijn advies is in ieder geval om RAVO dan uit te stellen en middels napraten alsnog samen op te pakken. Je kunt het als een proces zien waarin je steeds meer veiligheid creëert en je partner zich steeds wat makkelijker open kan blijven stellen.
Hoi,
Ik herken dit wel… Ik was de “zwijgende”. Achteraf kijkend (ben nu gescheiden) kan ik zeggen dat er geen “ruimte” (in de breedste zin van het woord) voor mij was. Een vriendin (die ik later had) accepteerde mijn uitspraken, en vervolgens kon ik al mijn gedachten/gevoelens stukje voor stukje kwijt. Mijn denken/uitspraken/etc. werden geaccepteerd, waardoor ik mij steeds meer kon uiten. Heerlijk om mee te maken (en natuurlijk ook een beetje eng. Je gaat elke keer steeds verder met uiten).
Maar zoiets speelt zich dan op allerlei vlakken af. Ik zie het als de houding die je ten opzichte van elkaar hebt, die zich vertaald naar …..
Mijn partner zwijgt ook regelmatig. De uitleg hierboven vind ik heel verhelderend.
Soms weet ik niet waardoor mijn vriend zwijgt, maar ik snap dat acceptatie van wat hij voelt belangrijk is.
Ik heb dan ook begrip voor het feit dat hij niet op een warme middag naar het strand wil en ik begrijp ook dat hij het niet leuk vindt als ik wel een paar uurtjes ga.
Evenzo als ik af en toe 2 dagen en nachten naar mijn kleinkinderen ga om op te passen, ze wonen 3 uur reizen bij ons vandaan en hij wil niet mee.
Bij beide voorbeelden kan hij weken zwijgen.
Dat vind ik heel erg zwaar.
Dag I.,
Dat lijkt me ook heel zwaar als het zwijgen zo lang duurt. Ik hoop dat jullie dit samen bespreekbaar kunnen maken met behulp van dit artikel en deze 2 artikelen:
>https://samencommuniceren.nl/pas-op-voor-de-pas-strategie/
>https://samencommuniceren.nl/de-3-eigenschappen-die-je-nodig-hebt-voor-verbindend-communiceren/
Veel sterkte samen en neem vooral contact op voor een gratis informatiegesprek als jullie ermee aan de slag willen.
Hartelijke groet,
Monique Stadler