Stel, je partner legt iets bij jou neer wat hij of zij vervelend van jou vindt. Dat wat ze weleens een verwijt noemen;). Heb je dan de neiging om jezelf te verdedigen?
Bijvoorbeeld door:
- jezelf te verklaren?
- jezelf te verantwoorden?
- jouw bedoeling uit te leggen?
- jouw mening te geven?
- de waarheid te betwisten?
Je zult vast merken dat je hiermee (uiteindelijk) niet dichter bij je partner komt. Waarschijnlijk heeft jouw partner net zoveel argumenten om het tegendeel te ‘bewijzen’. Of je partner zwijgt om dit argumentenspel te voorkomen.
Dus, hoe kom je van die verwijten van je partner af?
Dat begint er in ieder geval bij dat je je niet meer moet verdedigen.
Makkelijker gezegd dan gedaan, want veel partners herkennen niet eens dat zij zich aan het verdedigen zijn. En jij misschien ook niet wanneer je aan het verdedigen bent waarom jouw ‘verwijt’ legitiem is:
- Ik verwijt jou dat je mij verwijten maakt, want…
- Je begrijpt er echt geen snars van, ik verwijt jou niks, ik wil alleen maar gehoord worden…
- Jij vat ook alles als een verwijt op, zo kunnen we toch niet meer echt praten met elkaar…
Dus je moet eerst wel herkennen én erkennen wat bij jullie allemaal als verdedigen overkomt.
Heb je al van alles uitgeprobeerd om de kloof te overbruggen?
Misschien heb je wel geleerd dat je in zo’n situatie eerst het gevoel moet erkennen, zodat je daarna alsnog jouw ei kwijt kan. Door bijvoorbeeld te zeggen:
- Wat vervelend voor je, maar ik …
- Ik begrijp dat, maar ik …
Of misschien heb je wel geleerd dat je het woord ‘maar’ altijd moet vervangen door het woord ‘en’:
- Wat vervelend voor je, en ik …
- Ik begrijp dat, en ik …
Of heb je geleerd dat je vragen moet stellen:
- Hoe bedoel je?
- Leg eens uit?
Of houdt de vervelende discussie snel op als je begrip en sorry uitspreekt:
- Oh ik snap het, ik zal het niet meer doen.
- Oh sorry, dat was niet de bedoeling.
- Je hebt gelijk, ik zal erop letten.
Veel koppels blijven hangen in het argumentenspel. Als je dit hierboven leest denk je misschien dat je al heel blij zou zijn met die vragen of de sorry.
Ik maak ook veel partners mee die dit laatste doen. Alleen werkt dat net zo goed niet. Misschien wel even, op de korte termijn. Maar uiteindelijk lost het niets op. Op geen van de manieren die ik noemde bereik je een gelijkwaardige, emotionele en wederkerige afstemming.
Daar is een heel belangrijke reden voor:
Je bent bezig met de foutvraag.
Wie is de schuld?
Wie heeft er de meeste last van?
Wie is begonnen?
Wie heeft welk aandeel?
Wie heeft gelijk?
Wiens argument telt het zwaarst?
Welke argumenten kloppen niet?
Wie steekt als eerste de hand in eigen boezem?
Wie of wat is de oorzaak?
Zolang deze vragen bewust of onbewust het richtsnoer voor jouw communicatie zijn, zul je nauwelijks een gelijkwaardige verbondenheid met jouw partner krijgen.
Of jij nou ‘fout’ bent, of jouw partner of allebei, dat maakt niets uit. De foutvraag zorgt ervoor dat je aan de oppervlakte blijft. En aan die oppervlakte zie je frustratie, boosheid en onmacht.
Je moet samen de diepte in wil je er samen uitkomen. De 1e vraag die ik dan aan je wil stellen is:
Weet je echt waarom je in de verdediging schiet?
Om je kernemoties onder je eventuele boosheid, verontwaardiging of irritatie te vinden, nodig ik je uit om deze vragen eens voor jezelf te beantwoorden:
- Stel nou eens dat jouw partner gelijk heeft, wat dan?
- Wat voor een persoon ben jij dan?
- Wat zou er dan kunnen gebeuren?
- Wat is het waar je dan bezorgd om bent?
- Wat is het waar je bang voor bent?
Kun je je nu voorstellen dat jij in de verdediging schiet om je eigen zorg, pijn of angst niet in de ogen te hoeven kijken? En kun je je voorstellen dat het delen van jouw pijnpunten helpt de verbondenheid met jouw partner te verdiepen?
Wil je beter herkennen wat je allemaal als zelfverdediging kunt zien? Dat kun je hier lezen: Dit is allemaal verdedigend communiceren.
Geef een reactie