Hoe kan ik mezelf zijn bij jou,
terwijl je aan mij trekt?
Terwijl je me niet werkelijk accepteert zoals ik ben?
Dilemma?!
Hoor en lees jij ook regelmatig dit soort goedbedoelde adviezen:
- Eerst voor jezelf zorgen voordat je voor een ander (je partner!) kan zorgen?
- Eerst van jezelf houden voordat je van een ander (je partner!) kunt houden?
- Eerst jezelf zijn voordat je bij een ander (je partner!) kunt zijn?
Mag ik je uitnodigen om eens met mij te verkennen hoe het zou zijn als je hier ‘nee’ op zegt?
Er zijn namelijk 2 heel basale valkuilen waar velen van ons intrappen.
1e valkuil: we stellen de verkeerde vraag
Waarom botst het als je voor jezelf zorgt en tegelijkertijd voor de ander?
Als ik voor mezelf zorg,
betekent dat dan dat ik mijn partner verwaarloos?
En als ik voor mijn partner zorg,
cijfer ik mezelf dan weg?
Wist je dat het (ook) een universele basisbehoefte is dat wij mensen voor anderen willen zorgen? Een bijdrage willen leveren aan het welzijn van anderen?
Ja, dit weet je ongetwijfeld.
Maar wat we vaak niet beseffen is hoezeer dit ook op microniveau in onze relatie speelt. Voor je partner zorgen is daarom echt niet altijd zo altruïstisch!
We denken tweeledig.
(Ook wel binair of duaal denken genoemd.)
Dat is in of-of denken in plaats van in en-en.
En vergis je niet :-), dit doen we allemaal veel en veel vaker dan we zo vermoeden.
Hoe kan ik met jou zijn zonder op te houden mezelf te zijn?
Dat is eerder de grote vraag in onze relatie!
Hoe kan ik mezelf blijven en tegelijk met jou zijn?
En:
Hoe kan ik voor mezelf zorgen en tegelijk voor jou zorgen?
Hoe kan ik van mezelf houden en tegelijk van jou houden?
2e valkuil: we vertrouwen ons brein
Sommigen vinden het eng, of negatief, om te menen dat je je eigen brein niet kunt vertrouwen.
Mij bracht dit ‘geloof’ juist opluchting en vrijheid.
Je zit niet meer vast aan de gedachte die of het gevoel dat je hebt.
Je kunt iedere keer weer opnieuw beginnen…
Of hetzelfde inzicht iedere keer weer als een wonderlijke verrassing ervaren…
Heerlijk toch?!
Wat is nu eigenlijk die valkuil?
Hoe zit het met dat onbetrouwbare brein van ons?
Ten eerste zien wij mensen de werkelijkheid zelden zoals ze is.
We baseren ons op indrukken, opvattingen, vooroordelen, gewoonten, tradities, opgelegde of veronderstelde plichten, de vrees voor het oordeel van de ander etc.
Tegelijkertijd zijn we er een kei in om onszelf voor de gek te houden.
Achteraf praten we ons gedrag en beslissingen goed zodat we een tevreden gevoel over onszelf krijgen. Het oplossen van cognitieve dissonantie heet dat.
Ten tweede passen we het tweeledig denken ook toe op ons brein.
Los van de vraag of je überhaupt met je hart kunt denken,
trekken velen een grens tussen hart en hoofd,
tussen intuïtie en ratio…
tussen gevoel en gedachten…
Kan het ook zo zijn dat je met je hart én je hoofd denkt?
Voelt?
En handelt?
Is het een idee om hier geen onderscheid meer in te maken?
Om er geen afsnijdende etiketjes op te plakken?
Zodat je meer naar je gevoelens en behoeften kunt luisteren?
Om ze daarna in zorgvuldige woorden met je partner te delen?