Ik schaam me dat ik zo afhankelijk van zijn aandacht ben. Ik ben een zelfstandige vrouw, maar in mijn relatie voel ik me net een behoeftig kind, niet normaal! Hier maak ik ruzie om maar dat helpt ons natuurlijk niet verder. Ben ik nou zo ongezond?

Moet ik er dan maar in berusten dat hij die aandacht nou eenmaal niet heeft voor mij?

Dit is een worsteling die iemand mij mailde in reactie op mijn Ebook. Ik zie er zo veel aanknopingspunten in dat ik er wel een heel boek over zou kunnen schrijven naar haar :-)

Verborgen zelfverwijt, dat springt eruit.
En hoe dit ervoor zorgt dat we diep van binnen geloven dat we krijgen wat we verdienen. Wat op zijn beurt omslaat naar conflictcirkels.

• Het is mijn eigen fout, ik doe het mijzelf aan…
• Ik zit hier maar mijzelf zielig te vinden en mijn partner te beschuldigen, en ik probeer niks om het te veranderen…
• Ik kan het veranderen als ik het maar echt wil en de reden dat ik dit niet doe moet betekenen dat ik er iets uithaal…

Herken je de ethiek van de zelfverantwoordelijkheid?

Zelfverantwoordelijkheid als ethiek kan enorm krachtig en bevrijdend werken,
maar er is een grote schaduwzijde.

Kijk maar naar deze verborgen boodschappen ervan als het tegenzit:

• Er is iets mis met mij…
• Ik kan niemand anders dan mijzelf de schuld geven…

Het ontmoedigt je en maakt je juist krachteloos.

Het probleem is dat we denken dat er:

• geen ongelukken zijn
• geen onvoorziene gevolgen zijn
• geen slachtoffers zijn, alleen maar daders
• geen zichzelf in stand houdende systemen en cirkels zijn

We wijten ‘alles’ aan onszelf.
En via de onvermijdelijke zelfrechtvaardiging uiteindelijk (ook) aan onze partner.
Onbedoeld ben je er meer mee bezig wie het slachtoffer is en wie de dader.

Ben je dan nog in staat om helder te denken, te voelen en problemen op te lossen?
Heb je dan nog jullie relatie als het grotere geheel van liefde en verbondenheid voor ogen?

Samen slachtoffer van jullie conflictcirkels

Het werkt om jullie als 2 ongewilde slachtoffers en daders tegelijk van jullie conflictcirkels te zien, omdat je zo:

• Mee kunt leven met het feit dat jullie samen vast zitten (in plaats van jezelf of je partner te beschuldigen).
• Geen persoonlijke slachtoffermentaliteit ontwikkelt (die zelfverwijt in de hand werkt).

In het voorbeeld waarmee ik startte betekent dit:
Ja, je bent als mens afhankelijk van je partner, mooi toch?
Ja, je hebt als volwassene behoefte aan speciale aandacht, mooi toch?
Ja, je maakt om dit soort dingen ruzie, nou en? Ben je dan ‘slecht’? Nee dus!

De weg om eruit te komen begint ermee om jezelf niets kwalijk te nemen…
En om je partner niets kwalijk te nemen.

Deepak Chopra zegt het fraai:

“Verantwoordelijkheid nemen betekent niemand en niets de schuld geven van je situatie, ook niet jezelf. Als je deze situatie, omstandigheid of probleem hebt geaccepteerd, betekent verantwoordelijkheid het vermogen om een creatief antwoord te hebben op de situatie zoals die nu is”.