Soms komt het niet uit als je partner ergens over wil doorpraten. Je weet gewoon niet wat je moet zeggen. Misschien weet je ook wel niet wat je precies voelt, heb je geen uitgesproken mening of maakt het je niet zoveel uit.
Tegelijk weet je inmiddels ook dat jouw partner daar geen genoegen mee neemt. Jouw partner jaagt jou op:
- Maar wat voel jij dan?
- Maar wat wil jij dan?
- Hoezo weet je dat niet?!
- Wat is dat toch bij jou?!
- Durf nou eens voor jezelf op te komen!
- Wees toch eens eerlijk!
- Zeg jij er nou eens wat van!
Hoe meer jouw partner aandringt met allerlei vragen, hoe minder jij uit je woorden komt, hoe gefrustreerder jouw partner reageert, hoe meer jij blokkeert.
De uitweg…
Je voelt je onder druk staan en zegt dan maar dat je tijd nodig hebt om erover na te denken. En dat je er nog terugkomt.
Een mooie uitweg, maar de vraag is vervolgens: kom je er ook echt op terug? Binnen hoeveel tijd?
Grote kans dat jouw partner op hete kolen zit. Hij of zij is er misschien al vaak genoeg zelf weer over begonnen en zou nu wel eens willen dat jij het initiatief neemt.
Voor je het weet krijg je het verwijt dat jij jouw belofte niet nakomt. Heb je in reactie hierop dan de neiging om:
- jezelf te verdedigen?
- je te verantwoorden hoe dat komt?
- je oneerlijk behandeld te voelen?
- de schuld hiervan bij jouw partner neer te leggen?
- sorry te zeggen en het de volgende keer weer niet doen?
Herkenbaar dit alles?
Het is een relatiepatroon dat ik vaak tegenkom bij mijn cliënten. Ik noem het bewust een relatiepatroon omdat vrijwel altijd blijkt dat je het samen in stand houdt.
Iets wat we als partners in de hitte van de strijd niet zo gauw op het moment suprême doorhebben. We wijzen dan eerder met de vinger naar elkaar en dat voelt weer heel oneerlijk. Alsof jij degene bent die het patroon veroorzaakt.
Wat is de reden om er niet zelf relatief snel op terug te komen?
Inzicht hierin kan jullie allebei een stuk begrip en rust brengen. Voor ik hier iets verder op inga, wil ik eerst het belang van de context benadrukken.
Hoe zwaar jij je het aantrekt als jouw partner ‘steeds’ zijn of haar belofte om erop terug te komen niet nakomt is in ieder geval afhankelijk van:
- hoe veilig en geliefd jij je voelt
- hoe belonend of straffend je op elkaar reageert als je het punt wilt bespreken
Partners die zich niet werkelijk veilig en geliefd voelen, en waarbij het probleempunt van de belofte als kritiek wordt gegeven of ervaren zullen sneller verstrikt raken in negatieve communicatiecirkels.
Bij velen zie ik vervolgens de neiging om aan waarheidsvinding te gaan doen. Wat betekent dat de discussie zich onder meer toespitst op:
- Hoe vaak gebeurt het nu echt: er is toch nog een grijs gebied tussen altijd en nooit?
- Hoe goed of slecht jouw geheugen is: je vergeet het nou eenmaal en kan al die details niet onthouden.
- Hoeveel lef jij hebt: durf je er soms niet open en eerlijk over te zijn?
- Hoe belangrijk jij de relatie nou eigenlijk vindt: stelt het allemaal wel iets voor als jij op de belangrijke dingen niet terugkomt?
Als jij en je partner deze discussie op gelijksoortige wijze voeren, dan zul je ongetwijfeld weten dat deze manier van communiceren jullie niet verder brengt.
De pijnplekken…
Vandaar dat het zo belangrijk is om ieder jullie werkelijke pijnplekken naar boven te krijgen. En vergis je niet: het (h)erkennen van je pijnplekken betekent echt geen urenlange gesprekken over gevoelens.
Integendeel zelfs! Als het jullie lukt om bij de echte kern te komen heb je juist veel minder praattijd nodig, en voel je je ook nog eens veel sneller liefdevol verbonden.
De crux
En hier hebben we gelijk het belangrijkste obstakel beet waarom sommige partners het heel moeilijk vinden om op bepaalde gespreksonderwerpen terug te komen: te veel praattijd!
Weerstand tegen (te) veel praattijd heeft in de diepte vaak te maken met angst:
- dat een goed gesprek alsnog in heibel gaat eindigen
- in een spagaat te komen tussen ‘eerlijk’ zijn en de ander teleur te stellen
- dat je je (weer) afgewezen, afgekeurd of gekwetst gaat voelen
Uit zelfbescherming gaan we het ongemak of de pijn hiervan uit de weg. En dit kan zelfs zover gaan dat je niet eens beseft dat je weerstand of angst voelt…
Jouw innerlijke helpende stem zegt jou misschien wel dat je helemaal geen weerstand hebt maar dat het gewoon een beetje vervelend is… Uberhaupt ‘toegeven’ dat je het gewoon eng vindt om ergens op terug te komen vinden is al lastig.
Nee hoor, ik heb geen weerstand…
Zie je met mij hoe ingewikkeld het kan zijn om bij je echte pijnplekken te komen? Hoeveel laagjes je soms moet afpellen? De weerstand tegen het hebben van weerstand is voor veel partners al een punt…
Als er 1 ding is dat ik je met dit artikel mee wil geven is dat dit besef: er speelt van jullie allebei een stuk kwetsbaarheid onder “het niet terugkomen op eerdere onderwerpen”.
Om op dit punt uit jullie negatieve communicatiecirkel te komen zit er echt niets anders op dan die ontdekkingstocht samen aan te gaan.