Trekken verschillende partners elkaar aan?
Een charmante, zelfverzekerde partner is in het begin heel aantrekkelijk. Maar hoe lang blijft dat zo als diezelfde partner zich steeds meer als een verwende prins of prinses gaat gedragen? En jouw behoeften geen ruimte krijgen?
Of je hebt een hele lieve, zorgzame partner die jou in de watten legt maar je weet steeds minder van die partner waar je aan toe bent? Wat wil hij of zij nou zelf? Hoe irritant is dat aanpassende gedrag geworden?
Zijn verschillen juist goed?
Dat verschillen spannend zijn, hoor je wel vaker. Of dat ze goed zijn, zodat je een complementair team bent. Toch blijkt uit sociaal wetenschappelijke literatuur dat het vooral de overeenkomsten zijn die ons aantrekken in een partner.
In langdurig gelukkige relaties is er veel gelijkenis tussen de basiswaarden en de grote lijnen van hoe je samen het leven wilt leven. Je relatie wordt zo inderdaad minder snel op scherp gesteld, maar overschatten moet je het ook weer niet.
De verschillen tussen ons zijn te groot…
Staat jouw relatie op de tocht omdat je de verschillen tussen jullie te groot vindt? Zoals bijvoorbeeld tussen:
- Actief versus passief?
- Samen versus zelfstandig?
- Introvert versus extravert?
- Chaotisch of geordend?
- Plichtsgetrouw versus laisser faire?
- Gevoelig versus rationeel?
- Links versus rechts?
Best wel bekend hè? Dit soort verschillen. Ook het eeuwige getouwtrek om ze te overbruggen. Waarbij je allebei steeds meer het idee krijgt dat de ander:
- jou wil veranderen
- jou totaal niet begrijpt
- jou niet belangrijk vindt
- jou niet accepteert zoals je bent
Overal lees je dan van die adviezen dat je elkaars verschillen (die eerst zo leuk of niet zo belangrijk waren) moet accepteren (alsof je niet van mening mag veranderen) en dat het nou eenmaal een kwestie is van geven en nemen.
Veel verschillen?
Wij mensen praten (ruziën) veel met elkaar over al die verschillen in onze relatie. We voelen ons ongelukkig als we te veel verschillen ervaren.
Veel overeenkomsten?
Dat doen we dus ook met overeenkomsten. Er veel over praten, elkaar bevestigen of stilzwijgend er heel blij mee zijn. Als we veel overeenkomsten ervaren, dan voelen we ons gelukkig.
Maar is je geluk daarvan afhankelijk?
Weet je, het gaat niet om de hoeveelheid of de zwaarte van verschillen of overeenkomsten. Het gaat om twee andere heel belangrijke dingen:
- Hoe ga je met die verschillen (en overeenkomsten) om?
- Zie je de mate van verschillen (of overeenkomsten) als maatstaf voor de liefde?
Deze twee vragen hangen direct samen met elkaar. Accepteren of loslaten heeft er niets mee te maken…
Het gaat erom hoe je de verschillen percipieert.
Het punt is dat wanneer je je niet veilig geliefd voelt in jouw relatie, je de verschillen tussen jullie als een bedreiging ziet. Stel je partner houdt geen rekening met jou door bijvoorbeeld toch (weer!) iets te vergeten of te doen, dan koppel je dat aan dit soort gedachten:
- mijn behoeften doen er niet toe voor jou
- je geeft niks om mijn gevoelens
- je wil niet bij mij zijn
- je houdt niet van mij
- je vindt mij niet belangrijk
- je hebt mij niet nodig
Veel ruzies draaien om deze stelling: als je van me houdt dan zou je <… dit of dat …> wel doen of zeggen. Dan zou je het niet vergeten.
Het gaat dus niet om de inhoud van het verschil (of de overeenkomst) maar om de vraag of je partner wel of niet van je houdt. Begrijp je wat ik bedoel? Het is geen verschillendiscussie maar een hechtingsdiscussie.
Gras groener aan de andere kant?
Ik dacht het niet. Ook bij koppels die hun gezamenlijkheid en overeenkomsten (bewust…) tentoonspreiden speelt net zo goed de hechtingsdiscussie. Denk daar maar aan als jij en je partner juist last van jullie verschillen hebben :-).
Het staat of valt met veiligheid
Als je als koppel een veilige, zekere band hebt dan zijn verschillen zelfs leuk! In plaats van erom vechten kun je ermee spelen en er liefdevol om lachen. Het mooie is dat geven en nemen, acceptatie en loslaten dan heel natuurlijk komen.
Hier bewust als strategie naar streven heeft absoluut geen zin als je worstelt in een onveilige relatie. Acceptatie en loslaten zijn niet fout, maar de volgorde wel. Veiligheid staat op de 1e plaats, dan komt de rest.
Kortom: als verschillen tussen jullie tot grote emotionele liefdesdrama’s leiden werk dan niet aan acceptatie of het wegpoetsen van die verschillen maar aan de veilige, emotionele verbondenheid tussen jullie.