Wat Brené Brown in het filmpje vertelt:
“Wie van jullie geeft de schuld altijd aan de ander?
Wie van jullie wil allereerst weten wiens fout het is als er iets fout gaat?
Ik ben zo iemand.
Om dit te illustreren moet ik je een kort verhaal van een paar jaar geleden vertellen. Toen realiseerde ik me namelijk de omvang van dat ‘beschuldigen’.
Ik ben in mijn huis. Ik heb een witte broek en een roze trui aan. Ik drink een kop koffie in mijn keuken. Een kop tot aan de rand toe gevuld met koffie. Ik laat ‘m vallen op de tegelvloer. De beker breekt in duizend stukjes en de koffie spettert over mij heen.
Wat er gelijk uit mijn mond spat is dit: “Verdomme Steve!”
Dat is mijn man.
Laat me je vertellen hoe snel dit bij mij werkt.
Steve speelt waterpolo met een aantal vrienden. Gisteravond was hij met hen op pad. Ik vroeg hem om voor 22.00 uur thuis te zijn, omdat ik zonder hem niet in slaap kan vallen.
Hij was pas om 22.30 uur thuis, dus ik ging later slapen dan ik gedacht had. Ergo, dan had ik die 2e kop koffie nooit gepakt als hij -zoals afgesproken- op tijd thuis was geweest. Dus….
Nou, in plaats van slapen was ik dus bezig met het opruimen van de keuken.
En op dat moment belde hij.
“Hee” zei ik. (afgemeten)
Hij: “Wat is er schat?” (onschuldig)
“Huh, wat er is!? Ik zal je precies vertellen wat er is!” (geïrriteerd) “Ik ben de koffie aan het opruimen die”.. (verontwaardigd)
Tuut tuut tuut, verbinding verbroken… Hij wist al hoe laat het was.
Doe jij het als er iets rottigs gebeurt?
Is het eerste wat je wil weten wiens fout het is?
Dat is wat mensen namelijk doen: een schuldige zoeken.
Ik heb zelfs liever dat het mijn fout is, dan dat het niemands fout is.
Hoe dat komt?
De reden is dat het ons een schijngevoel van controle geeft.
Als je ervan houdt om in de ‘beschuldigingsstand’ te staan, dan kun je nu beter stoppen met lezen. Steek dan maar beter je kop in het zand, want ik ga het nu verpesten voor je.
Want dit is wat we weten uit onderzoek:
Iemand beschuldigen is simpelweg het ontladen van ongemak en pijn. Het heeft een omgekeerde relatie met verantwoordelijkheid.
Verantwoordelijkheid nemen is een kwetsbaar proces. Het betekent dat je tegen je partner durft te zeggen dat jij je gekwetst voelt over wat er gebeurde. Het betekent praten, niet beschuldigen. Beschuldigen is het ontladen van boosheid.
Mensen die veel beschuldigen, hebben zelden de vasthoudendheid en stevigheid om mensen verantwoordelijk te houden voor hun daden. Want we stoppen gedurende 15 seconden al onze energie in het woedend bedenken wie het gedaan heeft.
‘Beschuldigen’ is gif voor relaties. Het is één van de redenen dat we kansen missen om empatisch te zijn. Want als er iets gebeurt en we horen een verhaal, dan zijn we niet echt aan het luisteren. Dan word je volledig bezet door je eigen gedachten over wiens fout het was.”
Monique Stadler zegt: een leerzaam filmpje van Brene Brown, maar bedenk dat het niet altijd zo eenvoudig is. Tussen partners in een liefdesrelatie heeft het beschuldigen heel vaak helemaal niets te maken met verantwoordelijkheid nemen. In het artikel “Eigen schuld, dikke bult” kun je nalezen welke spagaat ‘verantwoordelijkheid’ met zich meebrengt.