Je weet wel dat het niet werkt. Koppigheid. Het voedt de machtsstrijd. Toch kan je soms niet anders dan trots vasthouden aan jouw standpunt. En hoor je dit soort verwijten van je partner:
- Jij bent zo eigenwijs!
- Je neemt nooit iets van mij aan!
- Je kunt ook nooit eens je ongelijk toegeven!
- Ik moet altijd als eerste naar jou toekomen!
- Het moet altijd allemaal op jouw manier!
Op de momenten dat je zoiets naar je hoofd geslingerd krijgt, is het al helemaal onmogelijk om toegeeflijk te reageren nietwaar? Ook al weet je dat het geen wedstrijd is, toch voelt het als verliezen.
Ja achteraf kun je misschien wel toegeven.
Dan heb je geluk. Als je van jezelf alsnog kunt zien dat je koppig was. Evengoed heb je het niet door. Je vindt bijvoorbeeld dat je in je recht stond. Mogelijk ben je zelfs trots op jezelf dat je zo vasthoudend was.
Koppige vasthoudendheid heeft namelijk een paar voordelen:
- Je hoeft je niet met vervelende gevoelens van jezelf bezig te houden.
- Je hoeft je niet bezig te houden met het effect dat jij op je partner hebt.
- Omdat je overtuigd bent van je gelijk dringen de vervelende gevoelens van je partner niet tot je door en kun je de pijn daarvan vermijden.
- Je hoeft je al met al niet met vervelende dingen bezig te houden.
Hierdoor houd je jezelf wel goed voor de gek…
Op korte termijn lijken de voordelen groot want jouw koppigheid geeft je een instant goed gevoel. Op de langere termijn zijn de nadelen groter. Je lost zaken die belangrijk zijn namelijk niet op. Je relatie lijdt eronder.
Wat is de grens tussen gezond koppig en ongezond koppig?
In het artikel “Niet zeuren! Flink zijn en doorgaan!” heb ik je hier 2 basale vragen voor gegeven. Als een liefdevolle relatie één van je belangrijkste levensdoelen is, dan geef ik je hier nog een 3e basale vraag om uit te vinden waar voor jou de grens ligt:
Wiens behoeften vervul jij met je koppigheid?
Vooral die van jezelf?
Waarbij je bijvoorbeeld deze ‘ijzersterke’ argumenten gebruikt:
- Ik moet voor mezelf opkomen anders loopt mijn partner over mij heen. Hij/zij is zo dominant en ook verschrikkelijk eigenwijs.
- Ik vind het gezond om zo assertief te zijn. Ik ben gewoon zelfverzekerd en weet precies waar ik het over heb.
- Ik zie het gewoon beter dan mijn partner. Ik had gewoon gelijk. En dat blijkt ook wel omdat mijn partner zich uiteindelijk voegde.
Misschien heb je wel hartstikke gelijk met deze argumenten. Maar het zal je niet verbazen als ik zeg dat dit niet relevant is…
Geluk is belangrijker dan gelijk toch?
Jawel, makkelijker gezegd dan gedaan. En al die zogenaamde tips hiervoor die je her en der kunt lezen gaan je geen zier verder helpen. Daar bedoel ik van die open-deur-tips mee als:
- Geef je partner gewoon een beetje gelijk
- Leg uit waarom je eigenwijs bent
- Wees geduldig
- Waardeer elkaar
- Communiceer aardig en respectvol
- Zet je trots opzij
- Zie het niet als een wedstrijd
Dit werkt allemaal voor geen meter als je er middenin zit.
Ja oké, wel even en op korte termijn. Geweldig als je het wat langer volhoudt en jullie je hierdoor prettig voelen. Toch pakken jullie het dan niet in de kern aan.
Je doet met die tips slechts aan symptoombestrijding.
Om je dit duidelijk te maken vraag ik je eerst nog een keer: wiens behoeften vervul jij met jouw koppigheid? Dat moeten toch wel die van jezelf zijn hè?
Voel je nu de trigger dat dit niet mag?
Dat het egoïstisch is? Heb ik je op het verkeerde been gezet? Want het is helemaal prima om aan je eigen behoeften te denken! Alleen is dat natuurlijk wel maar het halve verhaal…
Daarom hier een paar wijsheden die je op weg kunnen helpen om de (eventuele) koppigheid in jullie relatie te plaatsen:
1. Dikke kans dat je de ‘verkeerde’ behoefte voor ogen hebt met jouw koppigheid. Je denkt misschien dat je ego gelijk moet hebben? Dat je behoefte hebt aan erkenning? Ik kan je vertellen dat er meestal heel andere dingen spelen.
2. De ideale situatie is dat je zowel je eigen werkelijke behoeften overziet als die van je partner. Het is dus en-en. Als je alleen op je eigen behoeften gericht bent of alleen op die van je partner, dan zijn er disfunctionele modi in je actief.
3. Koppigheid is relatief. Op momenten is het een kernkwaliteit, namelijk wanneer je vasthoudend bent en daardoor bereikt wat je wil bereiken. Op andere momenten is het drammen en een valkuil. Dan duw je er andere mensen (je partner) juist mee weg.
4. Drammerige koppigheid is heel vaak een vorm van boosheid. Je kunt het zien als indirecte boosheid. En je weet: boosheid is een signaal van zachtere gevoelens en behoeften waarvan je je op dat moment niet bewust bent. Laat staan je partner.
Soms zegt mij vriendin dat ik ergens de schuld van ben;
Zo had ze mij een keer gekieteld en aangezien ik ongecontroleerde bewegingen daarvan krijg, ging ik met mijn voet door de muur heen. (t was niet een stevige muur) maar zij was meteen kwaad.
Ze vond dat het mijn schuld was, en dat ik het moet repareren.
en toen heb ik haar proberen duidelijk te maken dat het niet door mij kwam, maar door haar.
Als zij me niet gekieteld had, dan had ik haar muur nooit met mijn voet aangeraakt.
Maar om de een of andere reden wil ze dit niet van mij aan nemen.
Is zij nu koppig of ik of beide??
want ik vecht met haar over dit soort dingen, die zo duidelijk haar fout zijn.
Daar kan ik gewoon niet over uit, dat ze mij vals beschuldigt.
Is zij koppig of ik? Want zij vindt mij koppig.
Dag Siebe,
Ik begrijp dat jij haar koppig vindt. En ik begrijp dat zij jou koppig vindt. In elkaars ogen zijn jullie allebei koppig….
Er is geen absolute waarheid in dit soort dingen, wel een subjectieve mening.
Belangrijker is om te ontdekken welke pijnplekken er bij jezelf en bij je partner onder schuilen, zodat je kunt kijken welke behoefte ‘gefrustreerd’ wordt.
mijn man wil helemaal niet meer praten met mij .als ik vraag waarom geen antwoord.ik weet helemaal niet waarom en dit duurd nu al 2maanden hoe moet ik zoiets aanpakken want dit loopt verkeerd af denk ik ikzelf ben niet koppig heb alles geprobeerd ook niet praten smeken huilen boos worden ……
Ik zit met hetzefde probleem hen je tips voor mij alvast bedankt
Dag Metfan,
De beste tip is om samen met je partner te onderzoeken wat er speelt…. Daarvoor heb je de bereidheid van je partner wel nodig. Hopelijk vind je genoeg artikelen met tips op deze website. Je zou ook hier nog kunnen kijken: https://samencommuniceren.nl/hoe-zwijgende-partner-openbreekt/
Veel succes!
Hartelijke groet,
Monique Stadler
Dag Sarah,
Je bericht ontvangen en ik heb je even persoonlijk gemaild.
Hartelijke groet,
Monique Stadler
Hallo. Ik zit in dezelfde situatie als Sarah. Geen woord tegen mij of mijn kinderen. Al dik 7 weken. Komt regelmatig voor nadat wij iets niet direct of niet goed doen.. Ik weet niet hoe lang ik dit nog vol hou..
Dag Martine,
Ja dat lijkt me ook heel moeilijk als het gesprek niet meer op gang komt. Heel frustrerend en verdrietig ook. Toch wel heel belangrijk om je partner te vragen hoe jullie dit gaan aanpakken en of jullie hulp in gaan schakelen. Het lijkt me geen gezonde situatie, ook niet voor de kinderen.
Misschien vind je hier nog wat handvatten: https://samencommuniceren.nl/hoe-zwijgende-partner-openbreekt/
Heel veel sterkte!
Hartelijke groet,
Monique Stadler