Er kan een heel typisch verschijnsel van identificatie optreden wanneer je al een tijdje vindt dat jouw partner niet aan jouw behoeften tegemoet komt.
Sommigen voelen zich zo tekort gedaan, dat ze ook niet meer zien wanneer hun partner zijn/haar best doet.
Door steeds weer te denken dat je:
- niet begrepen wordt,
- niet gewaardeerd wordt,
- en weer door je partner wordt afgewezen,
gaat dit voor jou op een of andere manier waar worden. Je geeft jezelf als het ware een nieuwe identiteit:
- Ik ben iemand die niet gewaardeerd wordt.
- Ik ben iemand waarvoor niet gezorgd wordt.
- Ik ben iemand die niet begrepen wordt.
- Ik ben iemand die het slachtoffer is van afwijzing en onrechtvaardigheid.
Door jezelf hiermee te vereenzelvigen, sta je niet meer open voor de erkennende acties van je partner. Je zit dan zo vast in de overtuiging van dat zelfbeeld, dat je alle boodschappen van erkenning gewoonweg niet hoort en ziet.
Niet meer geraakt…
Ik merk dit vooral bij koppels wanneer 1 partner niet meer echt geraakt wordt door het verdriet van zijn of haar partner hierover. Diegene zegt dan zoiets als:
- Ik doe zoveel, maar jij ziet het gewoon niet!
- Ik doe nu niks meer want het komt toch niet aan.
- Jouw verdriet is niet terecht, jij ziet alleen de negatieve dingen.
En wat er dan gebeurt is dat de acties van begrip en erkenning ook echt uitblijven. Ze hebben namelijk geen enkele zin als jij ze toch niet ontvangt.
Je partner heeft misschien wel het idee dat jij een bodemloos vat lijkt. Hoeveel bevestiging of erkenning je ook krijgt, het is nooit genoeg.
Dat is een gek mechanisme hè? Je wilt zo graag de zorg, het begrip en de erkenning van je partner. En dan zorg je er min of meer zelf voor dat je dit allemaal niet (meer) krijgt.
Confrontatie …
Het wederkerigheidsprincipe werkt in zo’n situatie niet meer. Dan moet je eerst het ‘wakkerschud’-principe toepassen. Bij jezelf of bij je partner.
Jezelf waarnemen en jezelf doorzien zijn 2 heel krachtige stappen. Alleen dan kun je namelijk bewust andere keuzes gaan maken. Stel jezelf daarom eens deze 5 vragen:
- Zou het kunnen dat ik mezelf zie als een persoon die in deze relatie niet gezien, niet geaccepteerd en/of niet gewaardeerd wordt?
- Zou het kunnen dat ik verdriet en hulpeloosheid (onbewust) inzet om mijn partner aan mij te verbinden?
- Zou het kunnen dat mijn partner zich diep van binnen zo tekort voelt schieten dat hij/zij mijn behoeften afwijst?
- Zou het kunnen dat ik de schuld bij mijn partner neerleg om zo mijn eigen onschuldige veiligheid te creëren?
- Kan ik mijn identiteit op een andere manier vormgeven dan met hulpeloosheid, klagen of rebelleren?
Geef een reactie