Heb jij een partner die steeds wil weten wat jij voelt?
En weet je dan niet wat je moet zeggen?
Zoek je vergeefs naar de woorden om uit te drukken wat je voelt?
Weet je überhaupt niet of je er wel iets over voelt?
En durf je dat dan te zeggen tegen je partner?
Kunnen praten over je diepere gevoelens vinden velen een onmisbaar ingrediënt van intieme verbondenheid. Je verwacht vast van mij dat ik me daar met de Emotiegerichte Relatietherapie helemaal bij aansluit.
Maar dan moet ik je teleurstellen. Ik zie het wederzijds kunnen delen van je diepste gevoelens niet als het randvoorwaardelijke wondermiddel om je relatie te redden. Of om je relatie met diepgang goed te houden.
Hoe dat zit?
Stel dat jij de partner bent die over gevoelens wil kunnen praten. Je vraagt waarschijnlijk met de regelmaat van de klok aan je partner dingen als:
- Wat voel jij dan?
- Voel jij dat ook zo?
- Voel jij dat dan niet aan?
En als deze vragen ontaarden in moeilijke gesprekken voel je je des te meer alleen en machteloos. Heel onbevredigend en ook heel verdrietig.
Partners die hier niet mee worstelen zijn meestal degenen die hun gevoelens op een gelijke manier uitwisselen (van helemaal niet tot helemaal wel). Bij koppels die er wel mee worstelen zie ik vooral dit:
- De om-gevoelens-vragende-partner vertoont een angstige hechtingsstijl.
- De niet-over-gevoelens-pratende partner vertoont een vermijdende hechtingsstijl.
En voor je het weet zit je samen vast in het negatieve patroon van trekken en terugtrekken in de protestpolka. Hoe meer jij niet wil praten, hoe meer jouw partner gaat trekken. Hoe meer jij gaat trekken, hoe meer jouw partner zich terugtrekt.
Ben je er al achter hoe dit bij jou en je partner speelt?
Stel jezelf anders eens deze vragen:
1. Zou het kunnen dat je vanuit angst steeds wilt weten wat jouw partner voelt? Is het uitwisselen van gevoelens voor jou het bewijs dat je verbonden bent?
2. Zou het kunnen dat je niet weet wat je voelt omdat je jouw gevoelens onbewust dempt? Om zo te voorkomen dat je gekwetst kan worden?
3. Is het wel of niet praten over jullie gevoelens een trigger geworden? Ervaar je de vraag hierom als een eis? Of ervaar je de weigering als een persoonlijke afwijzing?
4. Zit je normaliter veilig en lekker in je vel en hoef je daarom minder alert te zijn op alarmerende gevoelens? En hoef je er verder ook niet uitgebreid bij stil te staan?
5. Ben je gewend om in de denk- of doemodus te leven? Vind je het gewoon onwennig om met je gevoelens bezig te zijn, of om daar woorden voor te vinden?
Als je ook de artikelen onder de links hebt doorgenomen dan kun je nu met mij het volgende concluderen:
- Verwar het doel niet met de middelen. Contact maken met je gevoel en dit delen is niet het doel. Een veilige, intieme verbondenheid (liefde) is het doel. Ook partners die nauwelijks over hun gevoelens praten kunnen heel intiem verbonden zijn.
- Laat het doel niet alle middelen heiligen. Contact kunnen maken met je gevoelens en erover praten is een mooie manier om je verbonden te voelen. Maar er zijn ook andere en zelfs betere manieren. Waarvoor het overigens wel nodig is om (naast denken en doen) in gevoelens te kunnen communiceren.
- Contact met je gevoelens (leren) maken en deze (leren) uitwisselen is dus wel heel belangrijk, maar dan om andere manieren van verbinden beter toe te kunnen passen.
Het gaat niet om de onmiddellijke toegang tot elkaars gevoelens, maar om de manier waarop en waarvoor.
Wat is namelijk veel belangrijker voor verbondenheid?
- Dat je emotioneel kunt uitreiken. Je gevoel is een signaal van je behoefte. Daarom is je gevoel eerder een boodschapper. Ook het gevoel van je partner is een boodschapper. Voor verbondenheid zijn deze onderliggende boodschappers veel belangrijker om te ontdekken.
- Dat je passend kunt reageren. Op een gevoel kun je niet echt passend reageren zonder dat je de behoefte eronder kent. Dat probleem herken je als je op uitroepen van “ik voel me zo …” al van allerlei reacties uitgeprobeerd hebt en het steeds weer niet goed is… De ene keer wil je partner een heel andere reactie dan de andere keer.
- Dat je je kwetsbaar durft op te stellen. Ik zie veel partners zich in allerlei bochten wringen om ‘twee heren te dienen’. De ander en zichzelf. Waarom niet delen dat je dit ervaart en dat dit je onzeker, boos of passief maakt?